Godzinki o Męce Pańskiej
s. Beniamina Kulazińska
Zgromadzenie Sióstr Pasjonistek to dzieło Sługi Bożej Matki Józefy Hałacińskiej. Istotą tego dzieła jest pasyjny charakter, który wyraża się kultem Męki Pańskiej, duchem wynagrodzenia i działalnością wychowawczo-charytatywną. W centrum duchowości Zgromadzenia jest Cierpiący, Ukrzyżowany i Zmartwychwstały Chrystus. Założycielka wpatrzona z miłością w Oblicze Zbawiciela, dostrzegała wartość każdego człowieka odkupionego Krwią Chrystusa. Pragnęła aby każda siostra, przez modlitwę, pracę i ofiarne życie uczestniczyła w dziele zbawiania ludzkości.
Siostry Pasjonistki kontynuują dzieło swojej Założycielki, starają się realizować pasyjny charyzmat w ujęciu indywidualnym, przez osobową relację z Chrystusem, kontemplując Maltretowanego i Ukrzyżowanego Pana oraz Jego Umęczone Oblicze, rozważając Mękę Pana, adorując Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie i wspólnotowym, włączając się każdego dnia we wszystkie formy przewidzianych modlitw, jak brewiarz, Droga Krzyżowa, bolesna część Różańca, rozmyślanie o Męce Pana Jezusa, Godzina święta o północy przed pierwszym piątkiem miesiąca, a w piątki Wielkiego Postu wspólne śpiewanie Godzinek o Męce Pańskiej.
Wśród wielu form pasyjnych nabożeństw Godzinki o Męce Pańskiej pomagają zgłębić sens zbawczych cierpień Chrystusa. Jest to piękna tradycja związana z pasyjną pobożnością.
Godzinki te zbudowane na wzór godzin brewiarzowych, nie mające jednakże psalmów, ku czci osób Boskich oraz tajemnic z życia Chrystusa, Matki Bożej i świętych. Godzinki o Męce Pańskiej znane już były w XVI wieku. Poszczególne godziny tego nabożeństwa przedstawiają nam następujące wydarzenia: pojmanie w Ogrójcu, sąd u Piłata, biczowanie i cierniem ukoronowanie, drogę krzyżową, ukrzyżowanie, śmierć na krzyżu, zdjęcie z krzyża i złożenie do grobu. (J. Kopeć).
Każda forma nabożeństwa pasyjnego jest nam osobiście bliska z racji jednoczenia tak w wymiarach osobistych cierpień i przykrości, które dotyczą każdego człowieka, jak i w wymiarze społecznym jako dzieci narodu polskiego, którego historia spleciona jest z krzyżem i stanowi swoistą drogę krzyżową na wzór Chrystusowej.
Poezja dobitnie wyraża takie zestawienie:
“Chryste rozpięty na krzyżu,
jak Polska czasu niewoli.
Chryste rozpięty na krzyżu
jak Polska czasu wyzwolin…” [Aleksander Widera]
Nasze osobiste i narodowe cierpienia możemy ciągle łączyć z Chrystusem, bo proces nad Chrystusem trwa. Obecnie nad Nim samym, jak i w Jego braciach. Zmieniły się metody ale proces nad Chrystusem nadal trwa.
Krzyż – cierpienie, nie jest celem samym w sobie, wznosi wzwyż i wskazuje drogę do zjednoczenia z Panem, zauważyła św. Edyta Stein. Jakże potrzebna jest zwłaszcza w naszych czasach, zbawcza moc płynąca z ochotnie niesionego krzyża.
