Odeszła do Pana Siostra Tobiasza Henryka RYDZEWSKA (1937-2016)
Siostra Tobiasza Henryka Rydzewska urodziła się 15 listopada 1937 r. w miejscowości Rubcowo w powiecie augustowskim. Chrzest przyjęła 26 grudnia tegoż samego roku w parafii pw. Św. Marii Magdaleny w Mikaszówce, obecnie diecezja ełcka.
Henryka przyszła na świat, jako trzecie z sześciorga dzieci w rodzinie Wacława i Anny Rydzewskich. Ojciec z zawodu był stolarzem, matka pełniła prace krawiecko-kuśnierskie. Wychowanie religijne zawdzięczała głównie matce, o której napisała w życiorysie: „Miałam dobrą i świętą Matkę – Ona uczyła mnie od lat dziecinnych dostrzegać to, co dobre i szlachetne, uczyła mnie rozmawiać z Bogiem (…). Wiem, że oddała mnie w opiekę Matki Bożej w dniu moich urodzin”.
Do momentu wstąpienia do Zgromadzenia Henryka mieszkała z rodzicami na Mazurach, w okolicach Giżycka, w miejscowości Gawlik Wielki, gmina Wydminy, gdzie wyuczyła się zawodu krawiectwa ciężkiego i zajmowała się szyciem.
Głos powołania zakonnego usłyszała już w dzieciństwie. W swoim życiorysie napisała, iż w wieku ok. 5 lat miała sen, w którym widziała żywego, przybitego do krzyża Pana Jezusa w cierniowej koronie, z którego ran ciekła krew i wsiąkała w ziemię.
To wydarzenie wspomina, jako początek swojej miłości do Ukrzyżowanego. Kolejnym ważnym etapem na drodze rozeznawania powołania był moment przyjęcia Pierwszej Komunii. To wtedy powiedziała: „ tylko do Ciebie należę Jezu i Twoją na zawsze będę”. Po ukończeniu szkoły podstawowej chciała jak najprędzej wstąpić do zgromadzenia zakonnego, by zrealizować wcześniej daną Jezusowi obietnicę, ale napotykała trudności: nie znała osobiście żadnych sióstr zakonnych, a ksiądz proboszcz zalecał jej , aby pozostała w domu rodzinnym. Ciągle jednak powracała myśl o wstąpieniu do zgromadzenia zakonnego. W życiorysie zapisała: „Będąc tak umęczoną tym wszystkim, było to wiosną, mówię do Jezusa – daj mi znak jakiś, bym nie wątpiła, że tam chcesz mnie mieć”. Jezus spełnił jej prośbę i wówczas napisała do Ojców Franciszkanów do Niepokalanowa, którzy skierowali ją do Sióstr Pasjonistek w Płocku.
Do Zgromadzenia wstąpiła 7 lutego 1957 r. w Płocku. Nowicjat rozpoczęła 12 sierpnia 1957 r. przyjmując szaty zakonne i imię Siostra Maria Tobiasza. Wzrastała duchowo pod kierownictwem mistrzyń: Siostry Zbigniewy, a następnie Siostry Symplicji.
Po pierwszej profesji, którą złożyła 12 sierpnia 1959 r. została skierowana do pracy w gospodarstwie domowym w Jasiennicy Mazowieckiej. Rok przed złożeniem profesji wieczystej podjęła pracę w charakterze zakrystianki w Bazylice Najświętszej Maryi Panny Anielskiej w Dąbrowie Górniczej. 12 sierpnia 1964 r. złożyła profesję wieczystą. Po dziesięciu latach posługi w Dąbrowie Górniczej została skierowana do pracy w parafii św. Józefa Robotnika w Kielcach, także w charakterze zakrystianki. Warunki pracy były bardzo trudne, ponieważ trwała budowa kościoła. Dodatkowo w parafii Siostra Tobiasza zajmowała się pracą charytatywną, mając pod opieką 150 osób samotnych i chorych, których odwiedzała w domach. Troszczyła się zarówno o sprawy materialne jak i duchowe swoich podopiecznych. Po raz ostatni posługę w charakterze zakrystianki podjęła w 1982 r. w Pułtusku i po pięciu latach pracy została skierowana do Domu Macierzystego w Płocku, gdzie służyła siostrom jako krawcowa. Przez dwadzieścia dwa lata, a było to w latach 1989 – 2012, z roczną przerwą, zajmowała się pracą charytatywną przy parafii św. Anny w Wilanowie. Za pełną poświęcenia posługę została odznaczona w 2009 roku Orderem Prymasowskim (Zasłużony w posłudze dla Kościoła) „Ecclesisae Populoque Servitium Praestanti”, który wręczył jej Kard. Józef Glemp – Prymas Polski. Przez jeden rok, a było to w 1994 r. była we Wspólnocie Sióstr pracujących w misji polskiej w Brukseli. Po powrocie kontynuowała posługę apostolską wśród chorych i ubogich mieszkańców Wilanowa, a we Wspólnocie zakonnej zajmowała się szyciem.
Jako przewodnicząca Zespołu Charytatywnego przy parafii św. Anny w Wilanowie przez wiele lat nadzorowała organizowanie śniadań wielkanocnych, wieczerzy wigilijnych oraz spotkań z okazji Tygodnia Miłosierdzia dla podopiecznych Zespołu. Opieką objętych było ok. 200 osób, w tym rodziny wielodzietne, osoby samotne, chore i bezdomne. Dbając o sferę duchową pomagała w organizowaniu Mszy świętych w domach obłożnie chorych. We wszystkich podejmowanych posługach starała się wykorzystać jak najlepiej talenty otrzymane od Boga. Zamiłowanie do prac artystycznych rozwijała poprzez kursy plastyczne i dekoracyjne, a zdobyte umiejętności wykorzystywała na chwałę Boga, czyniąc dekoracje w kościołach i kaplicach. Pozostawiła po sobie również galerię obrazów o tematyce biblijnej oraz ukazujących piękno przyrody.
Przykład życia przepojonego modlitwą oraz gorliwą służbą Bogu i bliźniemu pociągnął na drogę życia zakonnego jej siostrzenicę Agnieszkę, w zgromadzeniu Sióstr Pasjonistek – S. Justyna. „Dzięki Niej dowiedziałam się, że w ogóle istnieją siostry zakonne. To również dzięki niej odkryłam i realizuję swoje powołanie. Dziękuję.” – tak wspomina S. Justyna.
Bliski kontakt z Jezusem na modlitwie dodawał jej sił w postępującej chorobie, dzięki czemu do ostatniej chwili swojego życia starała się służyć siostrom, podejmując różne prace na terenie domu zakonnego. Przez wiele lat była naznaczona krzyżem choroby, której objawy nasilały się z każdym dniem. A Wielki Tydzień 2016 roku był dla niej czasem największego cierpienia, które łączyła z cierpieniami Chrystusa. Ulgę w cierpieniu przyniósł jej Wielkanocny Poranek – 27 marca, w czasie którego Pan zabrał ją do siebie.
Uroczystości pogrzebowe odbyły się w dniu 31 marca 2016 r. w kościele św. Anny w Wilanowie. Mszy świętej koncelebrowanej przewodniczył J. E. Ks. Bp Piotr Jarecki. Homilię wygłosił Ks. Prałat Waldemar Macko, proboszcz wilanowskiej parafii. Zarówno ksiądz biskup we wprowadzeniu, jak i ksiądz proboszcz w homilii podkreślili, że życie Siostry Tobiaszy było realizacją słów Jezusa: „byłem głodny, a daliście mi jeść; byłem spragniony, a daliście mi pić; byłem przybyszem, a przygarnęliście mnie; nagi – a odzialiście mnie; zachorowałem, i odwiedziliście mnie; znalazłem się w więzieniu, a przyszliście do mnie” (Mt 25, 35-36). Po Mszy świętej ciało zmarłej zostało złożone w grobie Sióstr Pasjonistek na cmentarzu w Wilanowie. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyli: Ojcowie Bernardyni z Czerniakowa, którzy na co dzień posługują siostrom Domu generalnego: O. Franciszek Zienkiewicz oraz O. Hadrian Kamas, Ks. Stanisław Orlikowski, pallotyn, wieloletni spowiednik Sióstr, najbliższa rodzina Siostry Tobiaszy, Siostry Pasjonistki z Domu generalnego wśród których spędziła ostatnie lata ziemskiej wędrówki, 20 Sióstr z placówek filialnych, dwie Siostry Elżbietanki, sąsiedzi, przyjaciele i znajomi.
W tajemnicy świętych obcowania prosimy Siostrę Tobiasze o wstawiennictwo przed Miłosiernym Bogiem, a my ze swej strony wspieramy naszą siostrę modlitwą Kościoła, modlitwą pełną wiary i ufności:
