Międzynarodowy Kongres dla osób odpowiedzialnych za formację zakonną

W dniach 7-11.04.2015r. w Rzymie odbył się zorganizowany przez Kongregację Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego MIĘDZYNARODOWY KONGRES POŚWIĘCONY FORMACJI OSÓB KONSEKROWANYCH.
Myślą przewodnią Kongresu, który odbył się w roku 50-lecia ogłoszenia soborowego Dekretu o przystosowanej odnowie życia zakonnego Perfectae Caritatis były słowa: „Żyć w Chrystusie według formy życia ukazanego w Ewangelii” (PC 2). To znamienne, że Kongregacja wybrała dla uczestników spotkania właśnie tematykę formacji i formatorów, która według kard. João Braz de Aviz, jest kluczowym tematem Roku Życia Konsekrowanego.
W Kongresie uczestniczyło okło1300 osób, które reprezentowały ponad 100 krajów i 400 różnych charyzmatów. Z Polski w Kongresie wzięło udział około 30 osób z różnych Instytutow zarówno męskich jak i żeńskich. Z naszego Zgromadzenia udział wzięła s.Krystyna Bezak. Podczas prelekcji znani teologowie życia zakonnego, tacy jak: o. Amedeo Cencini, o. Sebastiano Paciolo o. Cist, często podkreślali wagę formacji permanentnej. Wskazywano na konieczność nauczenia się formacji stałej, która powinna stać się troską wszystkich Instytutów życia konsekrowanego. Dużo miejsca poświęcono też idei kształtowania w sercach formowanych uczuć, czy raczej wrażliwości Syna Bożego. Zauważono, że dopiero dotknięcie serca przynosi owoce formacji i gwarantuje podjęcie formacji trwającej całe życie, na uwage zasługuje wykład Sr. Lola Arrieta CFCV: „Aby wasza miłość była coraz pełniejsza w poznawaniu i we wszelkim rozumieniu tego co istotne” (Flp 1,9), bardzo plastycznie został przedstawiony apostolski wymiar życia konsekrowanego, musimy podejmować przeróżne dzieła z pasją i w te prace cała Wspólnota ma się aangażować, na miarę swoich ludzkich możliwości.
W podsumowaniu Kongresu prefekt Kongregacji, kard. João Braz de Aviz, wskazał na trzy tematy ważne dla życia konsekrowanego i formacji: 1) wychowanie do życia wspólnego, do przeżywania relacji, do duchowości wspólnotowej; 2) formacja ciągła; 3) sposób sprawowania władzy i zarządzania dobrami materialnymi oraz zwrócił uwagę na wdzięczność Bogu za powołanie do życia poszczególnych Charyzmatów w Kościele: „Chcemy nie tyle patrzeć na błędy, które popełniono, czy na trudności, które istniały w przeszłości, bo również z właściwym odczytaniem charyzmatu było dużo problemów. Nas jednak bardziej interesuje przyglądanie się charyzmatowi, który jest darem dla Kościoła i już wydał owoce. Z tego względu na przeszłość chcemy patrzeć z wdzięcznością, dostrzegając wspaniałe rzeczy, których Bóg dokonał i nadal dokonuje poprzez dany charyzmat. W sposób szczególny dostrzegamy też to, co wydarzyło się po Soborze aż do naszych czasów. Sobór wyznaczył nowy początek w naszym dialogu ze światem. A zatem odczytując charyzmaty, nie można patrzeć jedynie w odległą przeszłość, ale trzeba również spoglądać na tych 50 minionych lat. Był to okres dojrzewania w naszych relacjach ze światem, a także w relacjach osób konsekrowanych z Kościołem”.
Na szczególną uwagę zasługuje także wystąpienie ks. abpa José Rodríguez Carballo OFM, Sekretarza Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, wieloletniego Wychowawcę w środowisku franciszkańskim, a następnie Przełożonego generalnego, który niejako z autopsji podzielił się bogatymi doświadczeniami swojej wcześniejszej posługi, między innymi podkreślał:
„…że różne charyzmaty rodzą się i rozwijają w świetle szczególnego odczytania Ewangelii przez naszych założycieli. Każdy z Założycieli pragnął przekazać konkretne słowo Ewangelii, które odpowiadało konkretnej sytuacji. Każdy Założyciel powiedział jedno słowo Ewangelii i przekazał je swoim synom i córkom. Dlatego charyzmaty są zawsze aktualne. Prawdziwe charyzmaty rodzą się z Ewangelii i przypominają nam słowo Ewangelii przeżywane i zrozumiane w sposób szczególny przez założyciela. O aktualności charyzmatu nie decydują więc dzieła jako takie. Nawet jeśli dzieła są wyrazem charyzmatu. Aktualności i wartości charyzmatowi nadaje Ewangelia. Życie Ewangelią w tej konkretnej perspektywie, w której żył założyciel lub założycielka. Jaki jest więc wkład życia konsekrowanego w Kościele i w świecie? Jakie jest to słowo Ewangelii wypowiedziane przez naszego założyciela? Wierność temu słowu. I to zwłaszcza życiem. My, osoby konsekrowane, nie możemy pozbawiać ludzi tego pokarmu i tego napoju, jakim jest Ewangelia. Konsekracja, tj. śluby, które są niczym innym jak wyrazem mojego całkowitego poświęcenia się Panu.” W ramach Kongresu przewidziana i zorganizowana była w sobotę, 11.04.2015r audiencja u Papieża Franciszka. Podczas spotkania z uczestnikami międzynarodowego Kongresu dla wychowawców osób konsekrowanych Ojciec Święty Franciszek powiedział: „Wasze życie musi być konsekwentne, musicie żyć zgodnie z waszym powołaniem, inaczej nie będzie nowych powołań”. Podkreślił, że w sytuacji kryzysu, jeszcze ważniejsza jest rola wychowawców zakonnych, którzy mają kształtować sercach młodych na wzór serca Jezusa. „Jestem też przekonany, że nie ma kryzysu powołań tam, gdzie są osoby konsekrowane zdolne przekazać własnym świadectwem piękno życia konsekrowanego. Świadectwo jest płodne – mówił Ojciec Święty. – A jeśli nie ma świadectwa i nie ma wierności, nie będzie też powołań. Do tego świadectwa jesteście powołani. Jesteście nie tylko mistrzami, ale przede wszystkim świadkami naśladowania Chrystusa w waszym charyzmacie”. Papież podkreślił, że wychowawcy zakonni sami muszą trwać w przyjaźni z Chrystusem, powracać do własnej Galilei, czyli pierwszego miejsca spotkania z Panem; nigdy się go nie zapomina, ale tak często przesłaniają go inne rzeczy: praca, troski, grzechy i światowość. Franciszek przypomniał, że życie konsekrowane jest piękne, jest jednym z najcenniejszych skarbów Kościoła. Dlatego piękną rzeczą jest również przygotowywać do tego życia nowe pokolenia powołanych.
Ważne miejsce podczas Kongresu w każdym poszczególnym dniu zajmowała modlitwa, na rozpoczęcie i zakończenia spotkań. O teksty lectio divina w czasie wspólnych modlitw zatroszczył się o. Innocenzo Gargano.
Organizatorzy Kongresu zadbali też o tematyczne laboratoria, które dotyczyły wielu ciekawych, szczegółowych aspektów formacji, jak:
dojrzałość afektywna, formacja w dobie skandali seksualnych,
techniki cyfrowe i świat internetu,
zmiany we współczesnej antropologii,
kultura powołaniowa, świat ubogich i peryferie duszpasterskie a formacja, kryzysy formatorów itp.

Ogromna rzesza uczestników Kongresu była podzielona na wiele małych 10 osobowych grup językowych. Te małe wspólnoty stały się miejscem codziennej modlitwy, refleksji i dyskusji. W tych międzynarodowych i międzyzakonnych wspólnotach poszukiwano odpowiedzi na stawiane pytania oraz wyzwań na dziś i jutro formacji. Dzielono się doświadczeniami swojej pracy formacyjnej. Była to też doskonała okazja do bliższego poznania interesujących ludzi z całego niemal świata.

s. Krystyna Bezak